~ Νηνεμία ~ Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου

Σήμερα μπήκε ήσυχος ο καιρός.

Μια μπουνάτσα κάθισε στο δέρμα

σαν χάδι ξεχασμένο 

σαν ηλιόκαμα ξέθωρο 
πάνω στις απαντοχές του Ιούλη.

Στους βυθούς των χειλιών,

σαν τις ώριμες καθιζήσεις της πρωινής βραχνάδας, 

ήρθε και φώλιασε 

η ομίχλη των φιλιών.

Ένας έρωτας σπάραζε στο πουθενά.

Αταξίδευτη μια σκέψη έπλεε στο τίποτα.

Κάπου μακριά μύρισε βροχή.

Κάποιοι θα αγαπιούνταν…

Να μου γράφεις πού και πού…

Μη μείνει το ποίημα αγέννητο.